झिसमिसेमा म उठ्न सक्दिन -सम्झिन्छु !
चुलोमा लोरिको फु-फु सुन्दिन -सम्झिन्छु !
‘छोरी उठ अब’ यो आवाज सुन्दिन -सम्झिन्छु !
सातु र चिया चुलो नजिक बसेर खाँदै
गफिन पाउदिन -सम्झिन्छु !
सम्झिने बहाना धेरै छन आमा -सम्झिन्छु !
बिर्सिने बाटो कतै छैन -सम्झिन्छु !
पाएर पनि बुझ्न नसकेको त्यो प्रेम ,त्यो त्याग र प्रार्थना
आज टाढा छु – सम्झिन्छु !
यहाँ घर शान्त बस्छ, शहर शान्त बस्छ
त्यो हाँसोको गुन्जन सुन्दिन -सम्झिन्छु !
प्रेम खोज्दै हिँड्दा एक्छिन बाटो बिराएँ
माया के होला ? कस्तो होला ? बुज्न खोजेँ बाटो बिराएँ
तर आमा हरेक दिनको पहिलो प्रश्न ‘खाना खायौ ?’ सुनिरहँदा
‘मायाको अर्थ माता पो रहेछ’ यत्ती बुझेँ -सम्झिन्छु!
एक टुक्रो खुसीको किरण देख्छु -सम्झिन्छु !
एक टुक्रो खुसीको सिङ्गै टुक्रोमा त्यो मुहार देख्छु -सम्झिन्छु !
मेरा आँखाबाट अनायास पीडा पोखिन लाग्दा
म अक्सर विछ्यौनामा हुन्छु …
जब आँखाका कोशबाट आसुँ बग्दै गएर
कानका लोतीहुँदै तकियामा तप्प झर्छ
एकाएक त्यो अनुहार देख्छु ….सम्झन्छु
” आसुँ झर्दैमा कमजोर साबित भइदैन ” यी वाक्य सुन्छु सम्झिन्छु !
म कसरि नसम्झौँ आमा?
एक पित्को अचारमा ,
एक मुठी मकैमा ,
एक गास बढी भातमा ,
एक जोर नयाँ जुत्तामा ,
छोटो कपालमा ,
चट्ट मिलेको दारीमा ,
मग्मगाउँने अत्तरमा ,
प~रको पारीजतको बिरुवामा ,
वरिपरि फुलेक फूलहरुमा ,
चोट लाग्दा – दुखाईमा
छाती दुख्दा औषधीका चक्कीमा,
निद्रा नपर्दा – ताराहरुमा
हरेकमा म तपाईंलाई देख्छु ।
“दिन औंशि भएपनी मेरो जीवनको पुर्णिमा हो तपाईं “
एकै दिन दुईवटा पूर्ण चन्द्रमा आउन नसकेर होला
आजको दिन औंशि परेको है?
मेरा खुसी र दु:खमा म बराबर सम्झिन्छु !
म धेरै सम्झिन्छु आमा – अत्ती धेरै।