दृश्य १.
उसको दायाँ हातको चोर औँलो र बुढी औँलोलाई
पिलासले निचोरिएको छ
र बगेको रगत
औँलोको टुप्पोमा मसी बनेर थपक्क अडिएको छ
आलो, रातो धब्बा ‘पाइलट पेन’बाट
न्यायको शब्द बन्न निस्किएको विद्रोही प्रतित भै’रहेछ
ऊ कवि रहेछ कि?
दृश्य २.
उसको जिब्रोलाई स्क्रु-ड्राइभरमा उनिएको छ
र जिब्रोले अझै,बाक्लो र्याल चुहाईरहेको छ
र्याल– बग्दै बग्दै सेती’झैँ लाचारीको कुनातिर
लर्खराएर,मौन संवादको लेदोमा परिणत हुँदै छ
निलो भएर सुन्निएको जिब्रो बुलन्द बोलीको
झ्याम्टा पिट्न उद्दत मुङ्ग्रो प्रतित भै’रहेछ
ऊ कवि रहेछ कि?
दृश्य ३.
उसका आँखामा सेलोटेप बेरिएको छ
आजादीको अन्तिम पल मानेर हुनसक्छ
सुस्तरी झरेका छन् परेलाका एक जोडी र
नाकको थुम्कोमा विश्राम लिइरहेका छन्
ऊ विलाशी जीवन र कोर्रा दर्शनका ठेलीमा
कुन अपराधीद्वारा कोचिएको हो?
उसले भोका नाङ्गालाई देखेको आरोपमा
उसले अधिकार र हक लेखेको आरोपमा
कोट्याएको आरोपमा सुकेर कत्ला बनेको
आदिवासीका मर्म
र उसले गाइदिएको हो यदि
खोला, झरना,हिमाल र गुराँसको गीत
लगाएको हो तिनैसँग अटुट प्रित
ति र त्यस्ता आरोपमा दण्ड लिइरहेको हो भने –
ऊ कवि रहेछ कि?
दृश्य ४.
विजय उत्सवमा माला भिरेर सीन्दुर यात्रामा
रमाईरहेको त्यो – व्यक्ति को रहेछ ?
अनि उसको हातमा त्यो पिलास जस्तो वस्तु के हो?
उसका बोलीमा स्क्रु-ड्राईभर जस्ता तिखा ध्वनि के हुन्?
उसको हृदयमा बेरिएको सेलोटेप जस्तो जिनिस के हो?
के उक्त व्यक्तिले सुनेन चित्कार?
पढेन मानवता र संस्कार?
खुट्याउन सकेन रामराज्यको खाका?
देखेन नाङ्गो गाउँ? बुझेन भोकको भाषा?
समाप्त,
म निज कैदीको अथवा कविको? रिहाईको पर्खाईमा छु
उसले लेख्ने छ आफ्नै रगतले बनेको दाग रुपी आलो मसीले
— उक्त व्यक्ति,व्यक्ति नभएर व्यवस्था हो /
— उसको उत्सव,हर्षोउत्सव नभएर दण्डहिनता हो /
– ऊ सेवक नभएर शामन्ती हो /
– ऊ राज्य नभएर फगत लालचको मसिहा हो /
भविष्यका बाँकी दृश्यहरुमा,
उसले बगाउँने छ कोसीमा अरु र्याल र थुपार्ने छ
कर्णालीका भोक जस्तै अग्ला अग्ला शब्दका पहाड
ऊ पून: कैदी बन्न डराउने छैन
ऊ कवि बन्न डराउँने छैन /