कविता

 

 

दृश्य १.

 

उसको दायाँ हातको चोर औँलो र बुढी औँलोलाई

पिलासले निचोरिएको छ 

र बगेको रगत

औँलोको टुप्पोमा मसी बनेर थपक्क अडिएको छ

आलो, रातो धब्बा ‘पाइलट पेन’बाट

न्यायको शब्द बन्न निस्किएको विद्रोही प्रतित भै’रहेछ 

ऊ कवि रहेछ कि?

 

दृश्य २. 

 

उसको जिब्रोलाई स्क्रु-ड्राइभरमा उनिएको छ

र जिब्रोले अझै,बाक्लो र्याल चुहाईरहेको छ

र्याल– बग्दै बग्दै सेती’झैँ लाचारीको कुनातिर

लर्खराएर,मौन संवादको लेदोमा परिणत हुँदै छ 

निलो भएर सुन्निएको जिब्रो बुलन्द बोलीको

झ्याम्टा पिट्न उद्दत मुङ्ग्रो प्रतित भै’रहेछ

ऊ कवि रहेछ कि?

 

दृश्य ३. 

 

उसका आँखामा सेलोटेप बेरिएको छ

आजादीको अन्तिम पल मानेर हुनसक्छ

सुस्तरी झरेका छन् परेलाका एक जोडी र

नाकको थुम्कोमा विश्राम लिइरहेका छन् 

ऊ विलाशी जीवन र कोर्रा दर्शनका ठेलीमा

कुन अपराधीद्वारा कोचिएको हो?

 

उसले भोका नाङ्गालाई देखेको आरोपमा

उसले अधिकार र हक लेखेको आरोपमा

कोट्याएको आरोपमा सुकेर कत्ला बनेको

आदिवासीका मर्म

र उसले गाइदिएको हो यदि

खोला, झरना,हिमाल र गुराँसको गीत

लगाएको हो तिनैसँग अटुट प्रित

ति र त्यस्ता आरोपमा दण्ड लिइरहेको हो भने – 

ऊ कवि रहेछ कि?

 

दृश्य ४. 

 

विजय उत्सवमा माला भिरेर सीन्दुर यात्रामा

रमाईरहेको त्यो – व्यक्ति को रहेछ ?

अनि उसको हातमा त्यो पिलास जस्तो वस्तु के हो?

उसका बोलीमा स्क्रु-ड्राईभर जस्ता तिखा ध्वनि के हुन्?

उसको हृदयमा बेरिएको सेलोटेप जस्तो जिनिस के हो?

के उक्त व्यक्तिले सुनेन चित्कार?

पढेन मानवता र संस्कार?

खुट्याउन सकेन रामराज्यको खाका?

देखेन नाङ्गो गाउँ? बुझेन भोकको भाषा?

 

समाप्त,

 

म निज कैदीको अथवा कविको? रिहाईको पर्खाईमा छु 

उसले लेख्ने छ आफ्नै रगतले बनेको दाग रुपी आलो मसीले

— उक्त व्यक्ति,व्यक्ति नभएर व्यवस्था हो /

— उसको उत्सव,हर्षोउत्सव नभएर दण्डहिनता हो /

– ऊ सेवक नभएर शामन्ती हो /

– ऊ राज्य नभएर फगत लालचको मसिहा हो /

 

भविष्यका बाँकी दृश्यहरुमा,

उसले बगाउँने छ कोसीमा अरु र्याल र थुपार्ने छ

कर्णालीका भोक जस्तै अग्ला अग्ला शब्दका पहाड

ऊ पून: कैदी बन्न डराउने छैन 

ऊ कवि बन्न डराउँने छैन /

 

म सुक्ष्मताको अन्तिम कण हुँ

म विराटताको पहिलो जड हुँ

म जरा हुँ, जन्मान्तरको

परम्परा हुँ प्रकृतिको

म शुन्यताको सान हुँ 

म त भगवान हुँ ।

 

म थोपा हुँ जलहरुमा 

म नै निश्चल हुँ, सम्पूर्ण निश्चलहरुमा 

म कलकल धारा हुँ अग्निको

परम्परा हुँ प्रकृतिको

म सृष्टीको मुहान हुँ 

म त भगवान हुँ ।

 

म जानेर जानी नसक्ने रहष्य हुँ

म बुझेर बुझी नभ्याउँने अगस्त्य हुँ 

म जटिलतामा पहिलो पहेली हुँ

म सरलतामा अन्तिम गाँठो हुँ 

सिर्फ खेल हुँ तिम्रो चन्चल मनको

सर्वस्व सारा हुँ तिम्रै मनको

परम्परा हुँ प्रकृतिको

म प्राण हुँ – म त भगवान हुँ ।

 

म आफैँसँग युद्ध लड्छु – योद्धा हुँ

म आफैँलाई हराउँछु – होसियार हुँ 

म आफैँलाई जिताउँछु – अहम् हुँ 

कोही छैन व्याधा यहाँ,

कोही छैन दुस्मन यहाँ,

एउटा छ मेरै कलुषित मन यहाँ – यहि छ मेरो दुस्मन यहाँ 

म रिक्ततामा सन्तको आत्मा हुँ 

म पूर्णतामा यज्ञयज्ञादी हुँ 

म नदि हुँ,बगर हुँ ,

म फोसिल हुँ अनन्त देखी अनन्त सम्मको यात्रामा निस्किएको

म ज्ञानीको पहिलो ज्ञान हुँ

म त भगवान हुँ ।

 

म कलामा नृत्य हुँ 

म गलामा सुर हुँ 

म दृष्टिमा निराकार हुँ

मुमुक्षुमा साकार हुँ 

कहाँ छ यहाँ दुख?सुख के हो आखिर खोज्छौ के तिमी

म मुस्कान हुँ, बाल गोपालको,रोदन हुँ अन्तिम खुसीको 

भन रोज्छौ के तिमी

म फूल हुँ। म बाग बाग हुँ।म मस्तमगन हुँ।

म त भगवान हुँ ।

 

म घाम हुँ मेरै कर्तव्यको

म किरण हुँ मेरै कर्मको

म तारा हुँ आफ्नै आलोकको

म किन मानौँ म’मा खोट छ

म त जून हुँ अरुकै नजरको

 

म माटो हुँ मेरै छालाको

म मुर्ति हुँ मेरै परिश्रमको

म बिज हुँ आफैँलाई फलाउँने

म कल्पवृक्ष हुँ मेरै छहारीको

म एक्लै भिँड हुँ मेरो साहाराको

 

म धुलो हुँ पैताला मुनिको

म खरानी हुँ जलीरहेको धुनिको

म हुँ ध्यान,म हुँ नाद शङ्खको

मै हुँ अज्ञानको रेगिस्तान 

मै चेतनाको बगान हुँ

म त भगवान हुँ ।

मै त भगवान हुँ ।

 

जब म तिमीलाई आफ्नो मान्छु 

मैले यो पनि मानिरहेको हुन्छु

तिम्रा सबै खुसी मेरा

तिम्रा सबै दुख पनि मेरा

तिम्रा आफ्नाहरु मेरा, पराई पनि मेरा

तिम्रा हाँसो,चासो र आँसुको त्रिवेणी पनि मेरा 

तिमीले लिने र छोड्ने सास मेरा 

तिम्रो मनमा आउँने हरेक चन्चलता मेरा

विचार मेरा, 

तिमी सँग जोडिएका हरेक समाचार मेरा

 

जब म तिमीलाई आफ्नो मान्छु

मैले यो पनि मानिरहेको हुन्छु 

तिम्रा दाजुभाई मेरा दिदि बहिनी मेरा

तिम्रा साथीसहेली मेरा, 

तिमी यो दुनियाँमा हुनुको कारण

तिम्रा बाआमा मेरा

तिम्रा घरका कुकुर बिराला मेरा

तिम्रा घरका गाईगोरु पनि मेरा

तिमीले पुज्ने भगवान मेरा

तिमीले बुझ्ने भाषा मेरा

पलपल बदलिने तिम्रो जीवनको

परिभाषा मेरा

तिमीले देख्ने सपना मेरा

तिमीले गर्ने कल्पना पनि मेरा

तिमीलाई उठ्ने रिस मेरा, प्रित मेरा

तिम्रो मनको करुणा पनि मेरा

तिमीले छुने धरतीका प्रत्येक हिस्सा मेरा

तिम्रा पाईला मेरा,तिम्रा लक्ष मेरा

तिम्रा सृंगारका रङ्ग मेरा

तिम्रो जवानीका उमङ्ग मेरा तरङ्ग मेरा

तिमीले लड्ने जङ्ग मेरा,

 

जब म तिमीलाई आफ्नो मानीरहेको हुन्छु

मैले यो पनि मानिरहेको हुन्छु 

तिमीलाई लाग्ने चोट मेरा,घाऊ मेरा

तिमीलाई हुने पीडा पनि मेरा

तिमीलाई मनपर्ने गीत मेरा,संगीत मेरा 

तिम्रा प्रिय किताब मेरा,अक्षर मेरा 

तिम्रा भोक र भोजन मेरा

तिम्रा सन्तुष्टि मेरा,

तिमी अक्सर जाने लाइब्रेरीको 

कुनाका कुर्सी टेबल पनि मेरा

तिमीलाई लाग्ने खराब मेरा असल मेरा

मैले मानेको छु

तिमीभित्र बगिरहेका रगतका थोपा मेरा

चलिरहेको धड्कनका गति मेरा

तिमीले गर्ने सबै प्रगति मेरा

 

म प्रेमको अभिव्यक्ति तुच्छ शब्दले किन गरौँ

मेरा आँखाले बोल्ने भाषालाई हेर

मेरो बन्द ओठले कोरेका शब्दचित्र हेर

मेरो गलाबाट निस्किएका मौन ध्वनि सुन

देख्ने छौ

तिमीलाई गर्ने मायाका ति हरेक सुर र ताल

मैले तिमीलाई आफ्नो मानीरहँदा

मात्र तिमीलाई आफ्नो मानिरहेको हुन्छु 

मात्र तिमीलाई

तिमीलाई मात्र /